دانلود کتاب اکنکار کلید جهان های اسرار pdf

نیروی مانیه‌ تیزم یکی از قوای طبیعت محسوب می‌شود و در همه موجودات وجود دارد، اگر از این نیروی شریف که کائنات از آن پیروی می‌کنند و مطابق قوانین عمومی آن، کرات مختلف، مدار خود را سیر می‌نمایند، سوء استفاده شود، طبیعت دیر یا زود انتقام خود را خواهد گرفت، این نیرو باید در راه عمومی، اجتماعی، خیر و صلاح نوع بشر و تداوی روحی صرف شود.

هیپنوتیزم با مانیه تیزم فرق زیادی دارد و نباید آن دو را با هم اشتباه گرفت. مانیه‌تیزم چنان که بارها اشاره کردیم همان مغناطیس شخصی است که یک نوع جاذبه می‌باشد، ولی هیپنوتیزم عبارت از خواب مصنوعی است که توسط اشیا صدادار، چراغ‌های پرنور و یا چیز‌های دیگر انجام می‌یابد. اشخاص عصبانی و صرعی برای این خواب‌ها مستعد می‌باشند ولی اشخاص سالم رابه مشکل می‌توان هیپنوتیزم کرد در صورتی که با مانیه تیزم هشتاد درصد اشخاص سالم به خواب می‌روند و یا متأثر می‌شوند.

برای یاد گرفتن علم هیپنوتیزم، ریاضت لازم نیست و فقط متانت و بردباری در این علم انسان را موفق می‌کند ولی مانیه‌تیزم محتاج ریاضت است فرق دیگری که خیلی مهم است عبارت از بی‌نظم بودن خواب‌های هیپنوتیزمی است در صورتی که خواب‌های مانیه‌تیزم مرتب و منظم بوده و یکی پس از دیگری سنگین می‌شود. مانیه تیزم دقت و حافظه را قوی کرده و به قوای معنوی انسان می‌افزاید. نیروی مانیه تیزم بهترین وسیله برای نگاهداری تعادل قوای جسمانی و روحانی است و به این علل است که مانیه‌تیزم را برتر از علم هیپنوتیزم می‌دانند و اکنون در بیشتر نقاط جهان علما و پزشکان این علم را یاد می‌گیرند.

بخشی از کتاب روح تسخیرناپذیر

وقتی حرف می‌زند تو صدای او را می‌شنوی، این‌طور نیست؟ همین حالا کاری کن که بگوید "سلام". چندین بار آن را تکرار کن. حالا از درون ساکتش کن! هنوز می‌توانی صدای "سلام" را از درون بشنوی؟ البته که می‌توانی. در اینجا صدایی است که حرف می‌زند، و تو هستی، که متوجه صدایی می‌شوی که حرف می‌زند. مسئله اینجاست که به‌راحتی می‌توانی بفهمی صدا می‌گوید "سلام"، ولی درک این مطلب دشوار است که علیرغم هرآنچه که این صدا می‌گوید، همچنان صدایی است که حرف می‌زند و تو تنها شنونده‌ای. مطلقاً چیزی وجود ندارد که صدا بتواند بگوید و چیزی بیش از تو و در خارج از وجود تو باشد. فرض کن داری به سه چیز نگاه می‌کنی- یک گلدان، یک عکس، و یک کتاب- و بعد از تو سؤال شود، "کدام‌یک از این چیزها تو هستی؟" در آن‌صورت جواب خواهی داد، "هیچ‌کدام! من آنی هستم که درحال نگاه کردن به چیزی است که در مقابل من گذاشته‌ای. مهم نیست چه چیز در برابرم بگذاری، همواره وضع بدین شکل است که من به آن نگاه می‌کنم." متوجه هستی؟ این عملی است از سوی فاعل در درک مفعول‌های مختلف. همین امر درمورد شنیدن صدای درونی نیز صادق است. اینکه چه می‌گوید اصلاً فرقی نمی‌کند، تو کسی هستی که از آن آگاه است. تا وقتی که بخشی از گفتار آن را خود تلقی کنی و بخش دیگر را غیر خود، شفافیت و عینیت خود را از دست داده‌ای. شاید تمایل داشته باشی خود را همان بخشی بدانی که چیزهای زیبا می‌گوید، ولی آن همچنان، بخشی است که با توحرف می‌زند. ممکن است حرف‌های او را دوست داشته باشی ولی او خود تو نیست.

در مورد راندا برن، نویسنده کتاب راز