دانلود کتاب صوتی تفتیش عقاید

 قرون وسطي در اروپا دوره‌ای متفاوت و مملو از اتفاقاتی است که باورش امروز ممکن نیست. یکی از ماجراهای حیرت‌انگیز این دوره‌ی تاریخی، دادگاه‌های تفتیش عقاید است. طبق اسناد و مدارک به‌جا مانده این دادگاه‌ها که به هدف اصلاح و پیرایش آموزه‌های مسیحیت تاسیس شدند، خیلی زود از مسیر اولیه‌ی خود منحرف شدند و زیر پرچم کلیسا دست به جنایات هولناکی زدند. دِبورا بَکراش در کتاب تفتیش عقاید درباره‌ی این دوره‌ی تاریخی نوشته است.

خلاصه کتاب تفتیش عقاید

در اواخر قرون وسطی رونق بازار و تجارت باعث بهبود شرایط مادی شد. موسسات و کارگاه‌های صنعتی مختلفی شروع به کار کردند و وسایل و ابزار جدیدی تولید شد. رفته‌رفته شهرها گسترش یافتند و راه‌های ارتباطی بیشتری بین شهرها احداث شد. همه‌ی این تغییرات باعث شد تا مهاجرت اقوام گوناگون از نقاط مختلف به شهرهای مسیحی امکان‌پذیر شود. آمیزش اقوام و فرهنگ‌های پرشمار در این شهرها از یک‌سو و انتشار افکار جدید علمی و فلسفی از سوی دیگر، زمینه‌ی تغییر در افکار و باورهای عمومی مردم را پدید آورد.

در این دوران حکومت کلیسا در شهرها پررنگ بود. حاکمان کلیسا برای مردم و نحوه‌ی زندگی آن‌ها تصمیم می‌گرفتند. آن‌ها خیلی زود فهمیده بودند که یکی از شروط اساسی برای حفظ قدرت‌شان، واداشتن مردم به انجام دستورات دینی کلیسا است. تا زمانی که مردم مطیعانه از کلیسا پیروی می‌کردند، سروری و حکومت کلیسا محقق می‌شد. اما به محض این‌که مردم از فساد پشت پرده‌ی حکام کلیسایی باخبر شدند و نسبت به آن اعتراض ‌کردند، قدرت کلیسا به خطر افتاد. حوادث دیگری هم در این دوره اتفاق افتادند که بر وحشت کلیسا برای از دست دادن نفوذش می‌افزود که بکراش آن‌ها را در کتابش شرح داده است.

همه‌ی این مسائل باعث شد که کلیسا در ظاهر برای حفظ آموزه‌های سنتی ولی در واقع به هدف دنیاطلبی و ثروت‌اندوزی، به سراغ تفتیش عقاید به معنی بازرسی باورهای مردم برود و به این ترتیب مخالفان خود را که برای کلیسا تهدید محسوب می‌شدند، از سر راه بردارد. تفتیش عقاید تبدیل به نوعی ابزار برای سرکوب بی‌رحمانه‌ی مردم شد و لکه‌ی ننگی بر کلیسای کاتولیک در قرون وسطی به جا گذاشت.

تفتیش عقاید چیست؟

به باور کلیسا لازم بود تا سرپرستی روح مومنان به دست راهبان و اسقف‌های کلیسایی سپرده شود. روح آدمی مقدس است و کلیسا نمی‌تواند در مقابل اشتباهات فاحش مومنان که منجر به آلودگی و پلیدی روح‌شان می‌شود، ساکت بماند. پیرو چنین عقیده‌ای، کلیسا از اسقف‌ها، راهبان و کارگزاران خود خواست تا نسبت به بدعت‌گذاری‌های حوزه‌های نظارتی خود هوشیار باشند. روش مقابله با بدعت‌گذاران ابتدا مسالمت‌آمیز بود. کلیسای کاتولیک میکوشید از در صلح و با ترویج آموزه‌های مقدس، منحرفان را به راه راست هدایت کند. اما خیلی زود معلوم شد که تشویق و تبلیغ به تنهایی نتیجه‌ای ندارد و منحرفان دیدگاهشان را عوض نمی‌کنند.

روش کشف بدعت‌گذاری معمولا به این صورت بود که راهبان مرتب از حوزه‌های نظارتی خود بازدید می‌کردند و اگر به فردی مشکوک می‌شدند، به سراغ همسایه‌ها و مردان نیک سرشت محدوده رفته و از آن‌ها می‌خواستند تا رسما به نام کلیسا سوگند خورده و محل اقامت یا اختفای کسانی را که خلاف ایمان و باورهای مسیحیت رفتار کرده‌اند، پیدا کرده و به راهبان گزارش دهند. پس از دستگیری متهمان ابتدا از آن‌ها می‌خواستند تا از خود دفاع کند و سوگند بخورد هرگز به مسیر گناه باز نمی‌گردد.

کلیسا به تدریج از تمایل خود به گفتگو و ارشاد متهمان فاصله گرفت و برای حفظ یکپارچگی و اتحاد دینی و برقراری نظم و امنیت به ترساندن، مجازات شدید و حتی اعدام با سوزاندن روی آورد. به گفته‌ی بکراش، تفتیش عقاید دیگر یک روش مباحثه‌ای برای اصلاح انحرافات و ترویج ایمان نبود بلکه نوعی بازجویی، نوعی دادگاه یا اتاق شکنجه شد. انواع روش‌های شکنجه ثبت شده در اسناد کلیسا گویای تفتیش عقاید به انحراف کشیده شده است.