دانلود کتاب آداب بی‌قراری‌ pdf

به هنگام قرارهای مخفی عاشقانه، حتی چای به‌ سختی دم می‌کشد.

آدم‌ها روی صندلی می‌نشینند، لب‌هایشان را تکان می‌دهند

هرکسی خودش پا روی پا می‌اندازد

این‌گونه

یک پا کف اتاق را لمس می‌کند

پای دیگر آزادانه در هوا می‌چرخد

گاه‌ به‌ گاه کسی بلند می‌شود، نزدیک پنجره می‌رود

و از روزنه‌ی پرده

خیابان را دید می‌زند.

شعری که خواندید از شاعر و نویسنده‌ی لهستانی شیمبورسکا است. یعقوب یادعلی نویسنده‌ی کتاب آداب بی‌قراری‌، کتاب را با این بیت شعر شروع می‌کند. کتاب آداب بی‌قرار یکی از جنجال‌برانگیزترین کتاب‌های ایرانی پس از انقلاب بوده است. جنجالی که هنگام انتشار این کتاب به پا شد، سبب شد بخشی از ارزش ادبی این کتاب دیده نشود و داستان کتاب در حاشیه قرار بگیرد.

درباره‌ی کتاب آداب بی‌قراری اثر یعقوب یادعلی

کتاب آدام بی‌قراری نوشته‌ی یعقوب یادعلی است. این کتاب برای نخستین بار در سال ۱۳۸۳ منتشر شد و یک سال بعد از انتشار کتاب، برنده‌ی جایزه‌ی هوشنگ گلشیری شد. این کتاب یکی از جنجال‌برانگیزترین کتاب‌هایی بود که در دهه‌ی گذشته در ایران منتشرشده است. نویسنده‌ی این کتاب به دلیل توهین به قوم لر بازداشت شد و به یک سال زندان محکوم شد. نویسنده در این کتاب با شرح روزمره‌های زندگی‌اش به خواننده نشان می‌دهد که چطور می‌توان به پوچی رسید. رمان روایتی خیال‌آمیز و وهم‌آلود دارد.

خلاصه داستان آداب بی‌قراری

داستان این کتاب درباره‌ی مردی به نام کامران خسروی است که در حال گذراندن زندگی خود است. او نمی‌داند که چه می‌خواهد و از آنچه که دارد هم راضی نیست. او از مناسبات خانوادگی خسته شده و به اخلاقیات هم پایبند نیست اما آن‌قدرها هم جسور نیست که صادقانه خود واقعی‌اش را به همه نشان دهد. ‌‌

در بخشی از کتاب آداب بی‌قراری می‌خوانیم

گوشی را برداشت، مکث کرد و نتوانست شماره بگیرد. چه داشت به فریبایی بگوید که تصمیم گرفته بود دیگر به آن بیغوله، جایی که چهار سال از جوانی اش را، تنها و غریب، به زعم خود تلف کرده بود، برنگردد؛ حتا شده به قیمت طلاق گرفتن و از دست دادن کامرانی که هنوز دوستش دارد.

حوله‌ی خیس را انداخت روی پشتی مبل، موها را با یکدست مالید و با دست دیگر همچنان گوشی را نگه داشت. اعتنا نکرد به

پر حوله که ول شده بود روی ترنج قالی. فریبا آمد حوله‌ی خیس را برداشت، گفت:«اقلاً بیاندازش دور گردنت که رو زمین نیفتِ.»

 وقتی فریبا رفت، فکر کرد حالاست که برود توی بالکن، حوله را آویزان بند رخت کند، سه گیره‌ی سبز و قرمز و سفید به آن بزند، برگردد تا قبل از رفتن به آشپزخانه رو کند به او، بگوید:«کامی، بجنب دیگه.»

گوشی را گذاشت، گفت: «بعد زنگ می‌زنم، تو راه.»

فریبا گفت: «همیشه کارها رو می ذاری برای بعد.» داشت صبحانه را آماده می‌کرد. نیم رخش برگشت به‌سوی او: «بدم نیست بی‌خبر بریم آ. یه عالمه خوشحال می‌شن. مامان می‌گفت دایی اینا از ترشی بیلهر که اون دفعه بردیم، خیلی خوششان اومده. یادت باشه بسپری کمالی یه دبه دیگه برامون بیاره. به سمیه هم گفتم.»

نفهمید چرا حوصله‌ی خوردن صبحانه را نداشت، برخلاف این چندساله که یک روز هم ناشتا از خانه بیرون نزده بود. پاکت

سیگار را از روی میز برداشت، سیگاری روشن کرد، لمید توی مبل و دلش خواست همان‌جا دراز بکشد، پاها را بیندازد روی میز، زیرسیگاری را بگذارد روی شکمش، به سیگار یک بزند و فکر نکند به تصمیمی که گرفته بود. دوست داشت تا ابد همان‌ جا ولو می‌شد و هیچ کاری نمی‌کرد.